پوشش یکی از مسائلی است که نسل من (چه دختر و چه پسر) با آن درگیر بوده و همواره حکومت ایران بر روی این مسئله انگشت می‌گذاشته و می‌گذارد. نمونه‌ی بارز بحث پوشش در ایران را می‌توان با طرح ارتقای امنیت اجتماعی که در تابستان سال گذشته به اجرا درآمد، به یاد آورد. اما پوشش تنها در ایران یک مشکل نیست و در کشورهایی مانند ترکیه و فرانسه نیز پوشش یک مشکل است، به گونه‌ای که براساس قوانین ترکیه، زنان مسلمان نمی‌توانند با پوشش اسلامی وارد مکان‌های دولتی شوند و در فرانسه هم استفاده از هرگونه نشانه‌های مذهبی (مانند حجاب اسلامی) در مدارس، ممنوع شده است.
اما برعکس مثال‌های بالا، لندن شهری است که می‌توان در آن با تمام وجود آزادی پوشش را دید. به طور مثال می‌توان در خیابان آکسفورد، بانویی را دید که با روبند و حجاب کامل در خیابان قدم می‌زند و در عین حال بانویی دیگر را دید که در کنار وی با دامنی کوتاه و پیراهنی یقه‌باز راه می‌رود. این دو بدون هیچ مشکلی از سوی هیچ کس و یا نگاه ویران‌کننده‌ی فردی راه می‌روند و به کارهای روزانه‌ی خود می‌رسند. و یا در دانشگاهی که درس می‌خوانم، در یکی از کلاس‌هایم، یک دختر آفریقایی‌تبار است که با پوشش کامل اسلامی در سر کلاس‌های حاضر می‌شود و در عین حال به راحتی با دیگران گفتگو می‌کند، بدون اینکه کسی با وی برخوردی ناشایست و یا بدی بکند.
به همین دلیل، به نظر من، لندن شهری است که می‌توان به خوبی آزادی پوشش و مذهب را در آن دید.